Geofrey, de butler opent de voordeur van het statige herenhuis, waarin James Hunter en John hun detective kantoor betrekken, het is hun eigendom. De bediende ziet hoe de vrouw lichtjes beeft. “Kom gerust binnen” zegt hij vriendelijk tegen haar, “U bent verwacht.” Begripvol luistert James Hunter naar de Lady die pas weduwe geworden is. “Het betreft de laatste woorden van mijn man” zegt zij droevig. “Het gaat over twee identieke spiegels en hun geheim” klinkt het gelaten. “Ik nodig u uit om deze spiegels te bekijken” en de detective is akkoord. Een bekwaam vakman mag de lijsten verwijderen om te zien of er zich geen briefje bij zit. Maar niets. De twee zonen komen binnen en de jongste bekijkt de twee spiegels die identiek zijn. Op dat ogenblik ziet de detective de mooie living en de foto van haar overleden man. Maar! Hij ziet ook nog iets anders. De oudste zoon kleeft zeer vlug een briefje achter de achterkant van de foto. De detective vraagt het woord “Het geheim van de twee spiegels is ontdekt, lees maar het briefje dat uw oudste zoon daar een paar minuten geleden gekleefd heeft “De twee spiegels zijn voor mij”. De moeder zucht omwille van deze leugen, maar het geheim is toch een opluchting. Waar een spiegel kan voor dienen.